Sylvia Huang & Boris Kusnezow

Lili Boulanger (1893-1918)

D’un matin de printemps (1917-18)

Dora Pejačević (1885-1923)

Vioolsonate in D, op. 26, “Frühlings-Sonate” (1909)

1. Allegro
2. Andante con moto
3. Allegro molto

Einojuhani Rautavaara (1928-2016)

Summer Thoughts (2008)

Camille Pépin (°1990)

Autumn Rhythm (2018)

Eugène Ysaÿe (1858-1931)

Chant d’hiver, op. 15 (1902)

Gabriel Dupont (1878-1914)

Uit Journée de printemps (1901):

1. Au soir

Einde van het concert: +/- 19:30

De Belgische violiste Sylvia Huang is laureate van de Koningin Elisabethwedstrijd 2019, waar ze ook de Prix Musiq’3 du Public en de Canvas-Klaraprijs veroverde. In hetzelfde jaar won ze ook Caeciliaprijs voor Jonge Musicus van het Jaar, uitgereikt door de Vereniging van de Belgische Muziekpers. In 2021 debuteerde ze als soliste met het Concertgebouworkest onder leiding van Andrew Manze en trad ze op in het Konzerthaus in Berlijn. Huang werkte samen met orkesten als het Nationaal Orkest van België, Symfonieorkest Vlaanderen en Brussels Philharmonic. In 2021 verscheen haar debuut-cd Lointain passé met pianiste Eliane Reyes en met muziek van Eugène Ysaÿe en Guillaume Lekeu. Van 2014 tot 2022 speelde ze eerste viool bij het Concertgebouworkest Amsterdam. Gedreven door haar passie voor kamermuziek richtte ze samen met drie collega’s van dat orkest het GoYa Quartet op. Sinds 2023 is ze concertmeester van het Symfonieorkest van De Munt. Huang speelt op een viool gemaakt door Jean-Baptiste Vuillaume, in bruikleen van de Fondation Arthur Grumiaux.

De Russisch-Duitse pianist Boris Kusnezow is een van de meest gevraagde begeleidende pianisten van zijn generatie. Hij treedt wereldwijd op met vooraanstaande musici en zangers in prestigieuze zalen als Carnegie Hall in New York, Concertgebouw Amsterdam, Wigmore Hall Londen en de Berliner Philharmonie. Hij maakte 12 cd’s en talrijke radio-opnames, met nominaties voor talrijke prijzen zoals de Opus Klassik en de Preis der Deutschen Schallplattenkritik. Kusnezow is gevraagd als begeleidend pianist voor competities als de Internationaler Musikwettbewerb der ARD in München en de Koningin Elisabethwedstrijd. In die hoedanigheid begeleidde hij ook Sylvia Huang tijdens de Koningin Elisabethwedstrijd 2019. Kusnezow studeerde aan de Gnessin Staatsacademie voor Muziek en voltooide zijn studies in Hannover. Sinds 2020 is hij professor kamermuziek voor piano aan de Hochschule für Musik und Theater “Felix Mendelssohn-Bartholdy” in Leipzig.

Violiste Sylvia Huang en pianist Boris Kusnezow presenteren met hun nieuwe album Ode to Mother Nature een lofzang op de kracht van de seizoenen. Met een kleurrijk, zorgvuldig uitgekozen programma onderzoeken ze hoe componisten de cyclus van de seizoenen als spiegel van de menselijke emoties verbeelden. Gedreven door hun bezorgdheid om het klimaat willen ze de luisteraar opnieuw de kwetsbaarheid van de aarde en de diepe verbondenheid van de mens met de natuur laten ervaren. 

Lente: Lili Boulanger - D’un matin de printemps (1917-18) & Dora Pejačević  - Vioolsonate in D, op. 26, “Frühlings-Sonate” (1909)

Beginnen doen we op een lenteochtend met D’un matin de printemps van Lili Boulanger. Deze Franse componiste staat vooral bekend als een eeuwige belofte: door haar aanslepende ziekte en vroegtijdige overlijden op 24-jarige leeftijd liet ze slechts een handvol werken na. Uit haar beperkte oeuvre spreekt echter een unieke muzikale stem, met een kleurrijk harmoniegebruik dat zich uitstekend leent voor natuurtaferelen als D’un matin de printemps. De sfeer van de muziek is optimistisch: we horen een levendig en speels thema dat wordt afgewisseld met een mysterieuzer en langzamer middendeel. Het slot getuigt van een bijzondere vitaliteit, met een speelse dalende glissando die het werk afsluit.

De rijke pracht van de lente barst vervolgens volledig los in de Vioolsonate in D van Dora Pejačević. Pejačević was in haar tijd een van de belangrijkste Kroatische componisten, die bovendien in nauw contact stond met tal van andere kunstenaars en onder meer correspondeerde met schrijvers Rainer Maria Rilke en Karl Kraus.

De Vioolsonate in D behoort nog tot haar vroegere werk, waarin typisch romantische thema’s als de natuur een belangrijke plaats innemen. Uit het stralende thema van het eerste deel spreken een romantisch verlangen en levenslust die treffend de sfeer van de lente verklanken. Het langzame tweede deel ontvouwt zich volledig vanuit een uiterst eenvoudige modale toonladder in het begin, als een muzikale verbeelding van hoe de lente nieuwe pracht laat ontstaan uit het niets. Het slotdeel is een vrolijke lentedans, die dankzij enkele grillige ritmische twisten een volks karakter heeft.

Zomer: Einojuhani Rautavaara - Summer Thoughts (2008)

De zomer vinden we terug in de Summer Thoughts van de Finse componist Einojuhani Rautavaara. De natuur, het mystieke en het metafysische zijn kernthema’s doorheen zijn werk, waarin hij een strikt persoonlijke stijl hanteert, beïnvloed door zowel het modernisme als de neoromantiek. Zijn eigen compositieproces vergeleek Rautavaara met het werken in een tuin, waarbij hij zelf een werkwijze voorstaat die organische en vrije groei toelaat in plaats van alles strikt en geometrisch te organiseren.

Met Summer Thoughts stelt Rautavaara niet zozeer de zomerse vreugde voor, maar eerder de late zomer van de donkere augustusnachten, die langzaam al lijkt over te gaan in de herfst. De muziek is dan ook uiterst introspectief: een slepende melodie boven mysterieuze akkoorden werkt langzaam toe naar een climax.

Herfst: Camille Pépin - Autumn Rhythm (2018)

De herfstsfeer duikt op in Autumn Rhythm, dat de jonge Franse componiste Camille Pépin baseerde op een gelijknamig schilderij van Jackson Pollock. Pollock staat bekend om zijn zogenaamde dripping-techniek, waarbij hij verf niet rechtstreeks met kwasten op het doek aanbracht, maar het doek op de grond uitspreidde om de verf vanaf zijn kwast te laten neerdruppelen en -spatten. In Autumn Rhythm zorgen de zwarte lijnen en de bruine, okerkleurige en witte vlekken voor een gelaagde textuur vol licht-donkereffecten, die doet denken aan een herfstbos waarin lichtstralen door het bladerdak proberen te breken.

Muzikaal vertaalt Pépin dit door te werken met repetitieve loops, waarin de viool en piano zich telkens anders tot elkaar verhouden zodat er een opeenvolging van verschillende texturen ontstaat. De combinatie van herhalingen en subtiele verschuivingen zorgt ervoor dat de muziek het midden houdt tussen stilstand en beweging, net zoals in de verstilde schilderijen van Pollock nog steeds de beweging van zijn schildertechniek voelbaar is.

Winter: Eugène Ysaÿe - Chant d’hiver, op. 15 (1902)

Winterse melancholie vinden we terug bij de Belgische componist Eugène Ysaÿe. Ysaÿe is vooral bekend als vioolvirtuoos, met als specialiteit het rubato, de ritmische vrijheid om de muzikale expressie te verhogen. Ook in zijn eigen composities stelde hij zijn virtuositeit volledig in dienst van de expressie en paste hij enkel technische hoogstandjes in waar de dramaturgie van een werk dat toelaat.

Dit geldt ook bij uitstek voor de diep melancholische Chant d’hiver. De trillers, dubbelgrepen en snelle loopjes in het allerhoogste register vragen niet alleen een perfecte technische beheersing, maar vooral een uiterst verfijnd gevoel voor muzikale expressie. Stilistisch combineert Ysaÿe in dit werk een romantische, bijna Wagneriaanse climaxwerking met kleurrijke harmonische wendingen à la Debussy, om uiteindelijk te eindigen in een winterse verstilling met uiterst fragiele hoge tonen.

Lente (bis): Gabriel Dupont - “Au soir” (uit Journée de printemps, 1901)

Om de cycliciteit van de seizoenen te benadrukken, komen we aan het einde van het programma opnieuw uit in de lente. Dit keer horen we niet de frisse lenteochtend van Boulanger, maar de meditatieve lenteavond van Gabriel Dupont. Net als Boulanger was Dupont geen lang leven beschoren: hij was het grootste deel van zijn volwassen leven gekluisterd aan het ziekenbed nadat hij tijdens zijn militaire dienstplicht tuberculose had opgelopen en werd niet ouder dan 36. Door zijn ziekte trok Dupont zich terug op het platteland, waar hij zich liet inspireren door de natuur en de cyclus van de seizoenen.

“Au soir”, het tweede deel uit Journée de printemps, verklankt de introspectieve verstilling die intreedt wanneer de avond valt over de lentepracht. Boven een zachte pianobegeleiding, beweeglijk als een rimpelend wateroppervlak, ontvouwt de viool een verfijnde melodie groeit vanuit de diepte en geleidelijk tot het hoogste register van het instrument woekert. Toch blijft de sfeer ingetogen: de uiterst zachte hoge noten aan het einde balanceren zelfs op de rand van de stilte.