Silences

Het gaat hier niet om fotografie, hoewel deze aanpak de besognes van portrettisten aan het eind van een andere eeuw overneemt. Dit is wel degelijk cinema. Men zag op de beelden van toen de haast onmerkbare beweging van een oog, waarbij de belichtingstijd vereiste het onderwerp te immobiliseren in een hoofdklem, bevestigd aan een muur van de studio. Het is hier niet veel beter: de 'patiënt' blijft op zijn stoel genageld zitten, met als enige bewegingsmarge de toestemming om met de ogen te knipperen. Vaak welt een traan op, wendt een blik zich af... en komt dan terug. Een hand verschijnt, veegt een traan weg, een sensuele mond slikt er een andere in. Het is een merkwaardige gewaarwording om alleen te zijn met een donker, onbeweeglijk oog, zonder andere dialoog (monoloog?) dan die van de blik. 'Silences' is uiteindelijk een voor de hand liggende titel, die hooguit zacht doorbroken wordt door Nana van Manuel de Falla, vertolkt door Lore Binon. Evenwicht tussen de nobele etages, waar men op goddelijke wijze een goddelijke muziek speelt, waar men op een krachtige manier krachtige teksten brengt, en deze duistere kelder, waar op zeer donkere schermen boven zichzelf uitstijgende muzikanten, een hartstochtelijke verteller en overweldigde toeschouwers samenkomen, allen interveniënten van dit sublieme idee dat onze vrienden Philippe Graffin en Gérard Depardieu ons schenken.